“Ben bu şiiri kusarak yazdım.” dedi Madak
Bir keresinde de yeşil fanilasini uçurdu balkonundan
Küçük çiçek çocuklarını çok severdi
Perdesine kadar
Şiirine kadar
Gözlerine kadar
Yüreğine kadar
Sevgisine kadar
Çiçek kokardı
Limanı olmaz dedi aşkın
Ah Madak!
Serseri ruhlu çiçek!
Acılarının başını evcimen telaşlarla okşayan kırık kadın
Mutsuza kim bakacak derdin maviş anneye
Tek derdin buymus gibi
Şefkati çağırırdın özlemiştin
Her fotografta çiçek gibiydin oysaki
Defolu bir kelebek olan sen değildin
Yaktıklarını hep grapon kağıtlarıyla süsledin
Evini yakan çocuğun muzipligi vardı yüzünde
Senin siirlerin çirkin insanlara gülücük saçardı
Şiirlerin yetmiyor artık çirkinliklerimize
Polyanna’ya yazdığın son mektubunu okudum
Göz altlarından doğan mor halkalı çocuklar artık büyüdü
İç sesine haykırdığın: “Bahsi kapa”
Bugün açıldı
Bugun bahisler bahş oldu dudaklarda
Yazar: Zaynep Atak
Çizer İpek Keylansoy
