merhametini parmak uçlarına kilitlemiş bir kadın
şefkat tohumu ekiyordu,
Annabel Lee’nin ağustos görmemiş buğday renkli saçlarına
oysa
tanrının cennetinde,
kayıp yüzlü kızların cehennem ürkekliğini taşırdı
Annabel Lee
ve
aydınlığa aralık bırakılmış gecelerde
eylül yalnızlığı yaşar
isyanlar sunardı nisan çiçekleri arasında şubat soğuğuna
en çok ölüm planları yapardı Annabel Lee
tanrı alınmasın ölümsüzlüğüne diye arka sokağında gizlediği arafta
…
vebalı bir kadındı Annabel Lee
esmer gözlü adamların soğuk döşeklerinde kaybolur
yalnızlık,
sol kaburgasında sömürge altına girdiği zamanlarda
göz damarlarında kadehler kaldırırdı taze ayrılıklara
ve
alın çizgilerinde tutsak ettiği kaderine dudak payı mesafe bırakırdı
eflatun gecelerin yorgun parmak uçlarında
ağlamazdı Annabel Lee
üşümezdi
sevemezdi
kulak memesi hizasına varan sarışın erkekleri
kaybolurken neşter gözlü oğlanların
nasırlı omuz çukurlarında
'’ölelim mi?'’ dedi
tetiği çektim
iki şakağımın arasında Annabel Lee’nin sıcak bakışlarını hissettim
sonrasını hatırlamıyorum sadece gittiğini gördüm...
Yazar: Hatice Kübra Doğru
Çizer: İpek Keylansoy
